Δεδικαίωται; της Ηρώς Σκάρου
της Ηρώς Σκάρου Αγαπητέ δάσκαλε, Θέλω πρώτα απ’ όλα να ζητήσω συχώρεση για τον χαμό σου. Και των άλλων. Δεν το ήθελα να σας φαρμακώσω. Ίσως μονάχα την ξινή, ξέρεις ποια. Δε λέω ονόματα γιατί μου είπαν πως εδώ χάμω όλα βγαίνουνε στο φως. Παράξενο άμα σκεφτεί κανείς τη μαυρίλα που νομίζαμε πως θα μας έζωνε. Ίσα ίσα. Έχω αποχτήσει ξάφνου τέτοια διανόηση που ούτε περνούσε απ’ το μυαλό μου ως τα τώρα. Μακάρι να την είχα και πρωτύτερα· θα είχα γράψει αριστουργήματα. Λοιπόν, για να μην φλυαρώ (είδες; θυμάμαι πως δεν σ΄ αρέσει), δεν ήξερα πως τα εκλέρ ήταν χαλασμένα. Είχανε μείνει βέβαια στο ψυγείο μέρες. Μου τα έχει φέρει η συμπεθέρα μια βδομάδα πριν. Τώρα που το συλλογιέμαι θα μπορούσε να είχε βάλει κάτι μέσα κι αυτή. Μπα, μάλλον όχι. Δεν θα έπαιρνε τα ρίσκα να φάει και το εγγόνι της. Όπως και να ‘χει, το κακό έγινε. Και δεν ήταν μοναχά δικό μου το σφάλμα. Θα το ‘μαθες φαντάζομαι πως κάνανε εξετάσεις και βρήκανε αυτό το φαρμάκι