Σκέψεις με αφορμή το μυθιστόρημα «Εκεί που ζούμε», του Χρίστου Κυθρεώτη (εκδόσεις Πατάκη)
Η δύναμη αυτού του βιβλίου είναι η αλήθεια του. Στις σελίδες του συνάντησα ένα κομμάτι από τον εαυτό μου. Μάλιστα, η ταύτιση με τον κεντρικό ήρωα ήταν ανατριχιαστικά εύκολη υπόθεση για εμένα, αφού ξεκινώντας την ανάγνωση βρέθηκα σε κατάσταση déjà vu. Νέα δικηγόρος περιπλανώμενη στα αυστηρά κτήρια της Ευελπίδων και στα σχεδόν πανομοιότυπα δικηγορικά γραφεία στο κέντρο της Αθήνας υπήρξα και εγώ. Είχα βαδίσει στα ίδια μονοπάτια με τον Αντώνη Σπετσιώτη. Επίσης, είχα φτάσει ένα βήμα πριν εγκαταλείψω την Ελλάδα για εργασία στο εξωτερικό, σε υπηρεσίες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, όπως ετοιμάζεται να κάνει και εκείνος. Με συνεπήρε λοιπόν η ανάγνωση του μυθιστορήματος, καθώς αναζητούσα ίχνη από τον δικό μου νεότερο εαυτό αποτυπωμένα στις σελίδες του. Και βρήκα πολλά τέτοια ίχνη, όχι μόνο δικά μου αλλά και αρκετά δικών μου ανθρώπων. Ο συγγραφέας αποτυπώνει σε ένα κείμενο που ρέει αβίαστα και με χαρακτηριστική αφηγηματική άνεση τον εσωτερικό διάλογο που θα μπορούσε ο καθένας να κάνει, κα