Δεδικαίωται; της Ηρώς Σκάρου
Αγαπητέ δάσκαλε,
Θέλω πρώτα απ’ όλα να ζητήσω συχώρεση για τον χαμό σου. Και των άλλων. Δεν το ήθελα να σας φαρμακώσω. Ίσως μονάχα την ξινή, ξέρεις ποια. Δε λέω ονόματα γιατί μου είπαν πως εδώ χάμω όλα βγαίνουνε στο φως. Παράξενο άμα σκεφτεί κανείς τη μαυρίλα που νομίζαμε πως θα μας έζωνε. Ίσα ίσα. Έχω αποχτήσει ξάφνου τέτοια διανόηση που ούτε περνούσε απ’ το μυαλό μου ως τα τώρα. Μακάρι να την είχα και πρωτύτερα· θα είχα γράψει αριστουργήματα. Λοιπόν, για να μην φλυαρώ (είδες; θυμάμαι πως δεν σ΄ αρέσει), δεν ήξερα πως τα εκλέρ ήταν χαλασμένα. Είχανε μείνει βέβαια στο ψυγείο μέρες. Μου τα έχει φέρει η συμπεθέρα μια βδομάδα πριν. Τώρα που το συλλογιέμαι θα μπορούσε να είχε βάλει κάτι μέσα κι αυτή. Μπα, μάλλον όχι. Δεν θα έπαιρνε τα ρίσκα να φάει και το εγγόνι της. Όπως και να ‘χει, το κακό έγινε. Και δεν ήταν μοναχά δικό μου το σφάλμα. Θα το ‘μαθες φαντάζομαι πως κάνανε εξετάσεις και βρήκανε αυτό το φαρμάκι και σε άλλα γλυκά στο μαγαζί. Πέρα απ’ τον ζαχαροπλάστη, έφταιγες κι εσύ δάσκαλε. Αν δεν λύσσαγες να είμαστε τόσο αποκομμένοι σε αυτό το συγγραφικό ριτρί (ή ρετρό ή όπως τέλος πάντων το λένε), και μπορούσαμε να στείλουμε χαμπέρια στους απ’ όξω, θα την είχαμε σκαπουλάρει. Για χάρη της έμπνευσης βλέπουμε τώρα τα ραδίκια ανάποδα. Ξέρω, δεν είναι εκφράσεις αυτές για διήγημα, τώρα όμως καταρτίζω γράμμα. Δηλαδή, δεν καταρτίζω ακριβώς. Τα σκέφτομαι, κι αυτά σαν να χαράζονται από μόνα τους. Μακάρι να ήταν έτσι και στη ζωή. Γιατί, να ξέρεις, παιδευόμουνα πολύ να τα γράφω. Κι όποτε νόμιζα πως είχα φτιάξει κάτι τρανταχτό και έπιανα ν’ αγάλλομαι, ερχόταν η κριτική σου και μου πάγωνε το χαμόγελο στα χείλη. Τέλος πάντων, περασμένα ξεχασμένα. Ελπίζω κι από σένα. Μη μου κρατάς κακία. Σκέψου πως τώρα, μετά από το μαντάτο του άδικου πεθαμού σου, τα βιβλία σου θα γίνουν ευπώλητα (ο νοητικός διορθωτής μου βγάζει τη λέξη λάθος -μου δίνει τις επιλογές ευυπόληπτα και ξυπόλητα- αλλά εγώ είμαι σίγουρη πως έτσι τα λένε στις εφημερίδες). Κρίμα που δεν τα καταφέραμε να φτιάξουμε αυτόν τον συλλογικό τόμο. Άκουσα όμως πως, πέρα απ’ τα πτώματά μας, βρήκανε και τα χειρόγραφα. Λένε πως θα τα εκδώσουν. Το φαντάζεσαι; Δεν είχες προκάμει να διαβάσεις το δικό μου, νομίζω όμως πως είναι σπουδαίο. Και να μην είναι, ποιος νοιάζεται; Οι νεκροί δεδικαίωνται, δεν λένε;
Αυτά για την ώρα. Μήπως να κανονίζαμε κανένα αντάμωμα της ομάδας; Σας πεθύμησα (ακόμη και τη ξινή).
Αγαπητή (λέμε τώρα) μαθήτρια,
Κατ’ αρχάς, η σωστή φράση είναι «ο γαρ αποθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας» και αν είχε εσένα στο μυαλό του ο Απόστολος Παύλος δεν θα το έγραφε αυτό στην επιστολή του προς τους Ρωμαίους. Στην περίπτωσή σου, δυστυχώς, ο νεκρός μπορεί ακόμα να αμαρτήσει. Σταμάτα σε παρακαλώ να γράφεις, να μιλάς, να σκέφτεσαι τέλος πάντων. Κι αν δεν μπορείς να πάψεις, σταμάτα να μου στέλνεις τις σκέψεις σου. Χαράζονται, όπως λες, σφυροκοπώντας μου τον εγκέφαλο. Δεν το φανταζόμουν πως θα υπήρχε τόσος πόνος κι εδώ κάτω. Ανάθεμα την ώρα που κανόνισα αυτό το retreat. Και να πεις ότι θα είχα και κανένα κέρδος παραπάνω. Για σας το έκανα, μήπως και ο αποκλεισμός σας ωφελούσε. Τόσα χρόνια στην ομάδα τα ίδια και τα ίδια. Καμία εξέλιξη. Γιαγιά έγινες επιτέλους! Τι παράδειγμα θα δώσεις στο εγγόνι σου; Και πάνω που είχα αποφασίσει να σταματήσω αυτά τα σεμινάρια δημιουργικής γραφής. Δεν σας το είχα πει αλλά εκπαιδεύτηκα στην ανθοδετική. Το ξεκίνησα σαν χόμπι για αποφόρτιση από τα γραπτά σας. Είχα σκοπό να ανοίξω σχολή για μαθήματα ικεμπάνα. Και βάρβαρος να είναι ο άλλος, πόσο χάλια μπορεί να κάνει μια σύνθεση από λουλούδια; Δεν είναι λέξεις. Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως να ρωτήσω. Σίγουρα θα έχει άνθη στον παράδεισο. Εκτός κι αν είμαι στην κόλαση. Μα ναι, πού αλλού να είμαι για να σ’ ακούω; Θεέ μου, τι αμαρτίες πληρώνω;
Σχόλια